~ALASKAN MALAMUTE~
Sprawdź czy Ty i malamut macie szansę na długoletnią przyjaźń.
W wielu artykułach można spotkać się mianem, że malamut nie jest psem dla każdego. I taka jest prawda! Często chcemy mieć psa danej rasy kierując się wyłącznie jego wyglądem nie zwracając uwagi na jego charakter, temperament, osobowość czy użytkowość. Chcemy Wam ukazać myślę, że uczciwy opis Psa Północy nie maskując wad i nie skąpiąc zalet tak, abyście postanowić czy chcecie zostać szczęśliwymi właścicielami malamuta - czy też nie.
Malamut to wielki fan zajęć na świeżym powietrzu. Zawierucha, śnieg czy deszcz, nie ma żadnego znaczenia. Zawsze jest pierwszy w kolejce do wyjścia. Jeśli na samą myśl, że mógłbyś mu dotrzymywać towarzystwa w tym szaleństwie przechodzą Cię dreszcze, przemyśl czy to na pewno pies dla Ciebie.
Historia i przeznaczenie rasy
Alaskany to rasa pierwotna, ukształtowana wieki temu przez surowy klimat Arktyki oraz potrzeby tamtejszego człowieka. Psy w typie północnym zawsze pracowały służąc człowiekowi przenosząc lub przeciągając ładunki czy nawet towarzysząc w polowaniach na zwierzynę. Plemię Mahlemute wyhodowało psy wyjątkowo silne i wytrzymałe, mogące sprostać najsroższym wyzwaniom jakie przed ludami północy stawiała natura. Niedobór pożywienia powodował często konieczność przemieszczania całych wiosek w odległe miejsca, co bez psów byłoby niewykonalne. Konieczność przeżycia w stadzie umocniła jednak w malamutach bardzo silną potrzebę rywalizacji pomiędzy sobą - o jedzenie, o przywództwo, o atencję człowieka. Psy toczyły z sobą walki na śmierć i życie, a Mahlemuci rozmnażali tylko najsilniejsze, najbardziej żywotne osobniki. Swoje psy traktowali dobrze, w przeciwieństwie do innych plemion północnych. Wyhodowali rasę nieprześcignioną jeśli idzie o siłę, wytrzymałość, niewielkie potrzeby energetyczne i chęć pracy. Dumne, niestrudzone psy, które za dobre traktowanie i miskę odwdzięczają się ciężką pracą i łagodnością.
(…)Pierwotnie hodowany jako pies pociągowy – sleddog; nazwa pochodzi od plemienia Mahlemiute, żyjącego na wyżynach zachodniej Alaski.- (www.wikipedia.org)
Charakter
Alaskan Malamute to psy o wielkich sercach, niesamowitej sile i niespotykanej łagodności w stosunku do ludzi. Tak samo jak pracę w zaprzęgu cenią sobie towarzystwo i bliskość rodziny – ludzkiego stada. Wychowując małego malamuta musisz być bardzo konsekwentny w działaniu a jednocześnie prowadzić go łagodnie. Większość malamutów to łakomczuchy i bardzo wiele można z nimi osiągnąć za pomocą pozytywnych pobudek oraz smakołyków. Łagodne usposobienie malamuta sprawia, że nie nadaje się on na stróża posesji. Posiada jednak doskonałe wyczucie sytuacji i potrafi odróżnić z jakimi intencjami zjawił się u nas gość. Jeśli my przywitamy go serdecznie - pies również. Jeśli intencje gościa nie są przyjazne, silnie związany z nami uczuciowo malamut bedzie reagował niespokojnie. Nigdy nie oczekujmy jednak, że będzie nas bronił zębami i nawet szkolenie w tym kierunku nie przyniesie żadnego skutku. Jakkolwiek malamut jest psem niezwykle przyjecielskim w stosunku do ludzi, tak trochę inaczej rzecz się ma jeśli chodzi o jego kontakty z innymi zwierzętami. Tu uwidaczniają się pewne cechy dominacyjne w stosunku do innych psów. Zwykle to on musi być "szefem", jednak nie sprowokowany w żaden sposób przez innego psa, który okaże mu uległość - nie powinien zaatakować. Skłonność do polowań może sprawić, że malamut rzuci się w pogoń za sarną czy zającem. Takie polowanie zwykle jednak kończy się niepowodzeniem i pies po chwili wróci do nas zdyszany, ale zadowolony z przygody. Malamuty znane są również z zamiłowania do czynienia spustoszeń w przydomowych kurnikach. Kury stanowią dość łatwą zdobycz toteż często kończą życie w zębach psa, który gdy już raz znajdzie drogę do kurnika, to możemy być pewni, że będzie tam częstym gościem. Każd4e zachowanie Psa Północy jest indywidualnym odzwierciedleniem w jakim otoczeniu się rozwijał przez kogo był wychowywany ! Praca z malamutem, układanie go trwa właściwie przez całe jego życie, a że malamut bywa krnąbrny i niezależny, właściciel aby być dla niego kimś atrakcyjnym musi wykazywać wiele sprytu, taktu, kreatywności a przy tym nie spoczywać na laurach i nigdy nie tracić panowania nad sobą. Właścicielem malamuta powinna być jedynie osoba dorosła, gdyż jest to pies zbyt silny i niezależny by powierzyć go dziecku.
Użytkowość
W zaprzęgu nie nadają się do biegów sprinterskich, znacznie lepiej sprawdzają się na długich dystansach. Znakomicie radzą sobie z uciągiem znacznych ładunków (nazywane są "lokomotywami północy").
Budowa
Alaskan Malamute, jedna z najstarszych ras arktycznych psów zaprzęgowych, to pies mocnej, solidnej budowy, z głęboką klatką piersiową, o silnym, dobrze umięśnionym tułowiu. Alaskan Malamute stoi pewnie na opuszkach łap; dzięki tej postawie, z uniesioną głową i czujnym, wyrażającym zainteresowanie i ciekawość spojrzeniem, sprawia wrażenie aktywnego i dumnego. Głowa szeroka. Uszy trójkątne; przy natężonej uwadze – prosto uniesione. Kufa masywna, bardzo nieznacznie zwężająca się od nasady ku nosowi. Nie może być spiczasta, ani długa; nie może być toporna. Gęsta okrywa włosowa, z grubą warstwą włosa ochronnego, wystarczająco długiego, by osłonić wełniste podszycie. Malamuty mogą mieć rozmaite kolory. Charakterystyczną cechą są znaczenia na twarzoczaszce. Składają się one z czepka na głowie oraz twarzy całkowicie białej, bądź też ze strzałką i/lub z maską. Ogon dobrze owłosiony, noszony nad grzbietem; przypomina powiewające pióro. Malamute musi być psem grubokościstym, o zdrowych kończynach, mocnych łapach, głębokiej klatce piersiowej i silnych barkach; powinien także mieć wszystkie fizyczne przymioty, niezbędne dla sprawnego wykonywania swej pracy. Ruch musi być pewny, zrównoważony, niestrudzony i bardzo wydajny. Budowa malamuta wyraża siłę i wytrzymałość;
Pielęgnacja
Malamut nie jest psem wymagającym skomplikowanych zabiegów. By nie doprowadzić do powstania filcu i kołtunów wystarczy raz w tygodniu przeczesać go specjalną szczotką. Uciążliwe bywają jedynie okresy wylinki, czesać trzeba wtedy codziennie. Bywa że taka sesja czesania trwa nawet do godziny dziennie. W przypadku nie wyczesania psa, w domu wszędzie fruwają fragmenty podszerstka, co każdą panią domu doprowadza do rozpaczy. Suki linieją średnio dwa razy w roku, jest to związane również z gospodarką hormonalną i cieczką. Psy zwykle zrzucają sierść raz w roku, jednak często obserwuje się w ich przypadku systematyczną wymianę futra - jednym słowem "na szczotce coś zawsze zostaje". W okresach aktywności kleszczy (w niektórych rejonach Polski jest to niestety niemalże okrągły rok) psa należy chronić preparatem antykleszczowym, a po każdym spacerze przejrzeć futro i poszukać w nim ewentualnych pasażerów na gapę.
~SYBERIAN HUSKY ~
Słowo "husky" w języku miejscowym znaczy ochrypły i kiedyś określano w ten sposób wszystkie psy używane do ciągnienia sań, obecnie nazwa ta przysługuje jedynie rasie syberian husky.
Husky zostały sprowadzone do Kanady w 1909 r. przez rosyjskiego handlarza futrami Williama Goosaka, ale nie jest wykluczone, że mogły się tam przedostać znacznie wcześniej. Goosak wystawił zaprzęg w wyścigu "All Alaska Sweepstake" na dystansie 650 km. W porównaniu z miejscowymi psami zaprzęgowymi wydawały się być tak niepozorne, iż początkowo zostały wyśmiane i ochrzczone mianem "syberyjski szczur". Jakież było zdziwienie, gdy zaprzęg owych "szczurów", prowadzony przez Thurnstrup'a, po pokonaniu morderczego dystansu zjawił się na mecie jako trzeci. I tak rozpoczął się ciąg zwycięstw tych niepozornych psów.
Charakter
Syberia husky przyjacielski, łagodny, czujny i towarzyski. Nie wykazuje instynktu posiadania własności, nie jest nadmiernie nieufny w stosunku do obcych, ani agresywny wobec innych psów. Jest powściągliwy i godny. Jego inteligencja oraz zapał czynią z niego dobrego towarzysza i chętnego pracownika. Bywa bardzo łobuzerski, lubi broić, przekopywać ogródek, pozostawiony bez opieki może niszczyć domowe sprzęty. Zdarza mu się nieposłuszeństwo, bywa bardzo uparty. Niektórym może przeszkadzać jego hałaśliwość. Trudno też pohamować jego pragnienie wolności - husky należy do ras najbardziej narażonych na ucieczki podczas spacerów, a nawet z własnego ogródka. Potrzebuje dużo ruchu, przyszły opiekun pieska tej rasy powinien przygotować się na codzienne, kilkukilometrowe spacery z pupilem.
Użytkowość
Pies zaprzęgowy, jest także wykorzystywany jako pies terapeutyczny dzieci autystycznych (dogoterapia).
Szata i umaszczenie
Dopuszczalne są wszystkie rodzaje umaszczenia, od czysto białego do jednolicie czarnego, jednak najczęściej spotykane zestawienia barw to: czarny, szary, wilczasty, srebrzysty, rudy, czekoladowy i złocisty z bielą, także pinto (łaciate). Na głowie występuje niespotykana u innych ras różnorodność rysunkiu, tzw. maski-z reguły biała kufa i część twarzowa czaszki, reszta barwna. Włos jest dwojakiego rodzaju - tworzą go podszerstek i włos okrywowy średniej długości; bardzo gęsty, sprawia wrażenie obfitego, ale nigdy nie jest tak długi żeby przesłaniał wyraźny rysunek linii psa.
Jednym z najbardziej znanych psów rasy Siberian Husky jest Balto . ( patrz zakł.Balto)
BALTO
Balto (1922 - 14 marca 1933) - słynny pies zaprzęgowy rasy Siberian Husky. 21 marca 1925 w Nome na Alasce, rodzinnym mieście Balto stwierdzono u kilkorga dzieci błonicę. Wkrótce nastąpiły nowe zachorowania i miastu groziła epidemia. Jedynym ratunkiem dla chorych były szczepionki znajdujące się w szpitalu, w odległym o 1600 km Anchorage. Pociąg mógł dostarczyć lek jedynie do Nenana, odległego od Nome o ok. 1000 km. Z uwagi na złą pogodę niemożliwy był dalszy transport drogą wodną ani powietrzną. Zdecydowano się posłać po szczepionkę psie zaprzęgi. 20 załóg ruszyło w długą drogę, walcząc z wiatrem o prędkości 100 km/godz i mrozem -40 stopni Celcjusza. 1 lutego paczkę z lekiem przekazano w wiosce Bluf Gunnarowi Kassenowi - właścicielowi zaprzęgu, którego liderem był Balto. Gunnar ruszył w drogę, lecz już po paru godzinach dotknęła go ślepota śnieżna. Przez następne 20 godzin ślepy poganiacz mógł polegać tylko na instynkcie Balto, prowadzącym go do domu. Pies bezbłędnie odnalazł drogę w zawiei i zaprzęg przebył ostatnie 85 km. Wyczerpane psy dotarły 2 lutego o godzinie 5.50 do Nome, ratując tym samym życie dzieci. 1000 kilometrowa wyprawa, którą obliczono na 13 dni, zajęła w sumie ich 6. Historia Balto wzbudziła wielkie zainteresowanie mediów. 17 grudnia 1925 odsłonięto na jego cześć pomnik w Central Parku, autorstwa F.G. Rotha. Sława Balto trwała jednak krótko. Wkrótce po odsłonięciu pomnika został sprzedany wraz z resztą swych towarzyszy do Vaudeville museum, gdzie żył w strasznych warunkach przez następne dwa lata, aż do chwili gdy odnalazł go geograf George Kimble. Zbulwersowany stanem psów, nagłośnił całą sprawę i w ciągu 10 dni zebrał pieniądze potrzebne do wykupu zwierząt. Następnie przewiózł je do Cleveland, gdzie Balto stał się główną atrakcją ZOO i gdzie spędził ostatnie 6 lat swego życia. Po śmierci jego ciało zostało zakonserwowane i jest wystawiane do dnia dzisiejszego w Cleveland Museum of Natural History. Na cześć Balto i jego zaprzęgu co roku odbywa się na trasie ich wędrówki wyścig Iditarod.
Napis na pomniku głosi:
Dedykowane nieposkromionemu duchowi psich zaprzęgów niosącemu Szczepionkę i pomoc z Nenana przez 600 mil zdradzieckich wód, arktycznych zamieci do nawiedzonego Nome w zimie 1925 roku - Wytrwałości, Wierności, Inteligencji